Machu Picchu

Nie ma zapewne osoby, która nie słyszałaby nazwy Machu Picchu. W codziennych rozmowach funkcjonuje ona w wielu różnych kontekstach, przewija się jako temat w bajkach i kreskówkach, pokutuje w dowcipach i poważnych rozmowach. Faktem jest, że Machu Picchu z powodzeniem może stanąć w szeregu z najbardziej znanymi zabytkami świata.

Lokalizacja

Machu Picchu to najlepiej zachowane miasto Inków, jednej z najpotężniejszych cywilizacji starożytnego świata. Większość inkaskich budowli powstawała na wzniesieniach, co było związane z kultem słońca i innymi wierzeniami. Machu Picchu należy zapewne do najwyżej lezących budowli tej cywilizacji. Wznosi się ono na wysokości 2090 –2400 m.n.p.m., 400 m nad doliną Rio Urubamba. Kompleks leży w odległości 112 km od Cuzco. Położone jest na przełęczy pomiędzy Wayna Picchu i Machu Picchu w Andach Peruwiańskich. Poniżej płynie rzeka Urubamba. Miasto zostało wybudowane w 1450 r. i już 100 lat później zostało opuszczone.

Historia

Machu Picchu zostało odkryte na początku XX wieku, a dokładnie dokonał tego w 1911 roku Amerykanin Hiram Bingham. Odkrywca sądził, że to legendarne miasto Vilca-bamba, gdzie w 1536 r. obwarował się powstańczy oddział Inków po wypędzeniu przez Hiszpanów pod wodzą Pizzarra ostatniego króla inkaskiego ze stolicy w Cuzco. Szybko jednak obalono tę teorią nadając miastu nazwę Machu Picchu, czyli starej góry. Co ciekawsze w momencie odkrycia miasto było zachowane w tak doskonałym stanie, ze wystarczyło jedynie przykryć domy nowymi dachami, a można było w nich z powodzeniem zamieszkać. Teren otaczała niesamowita przyroda i obfitość wody. W mieście mieszkały nawet dwie indiańskie rodziny. Prawdopodobnie ukryte miasto wybudowano w XV wieku, a opuszczono je w 1535r. Być może było ono przez pewien czas duchowym i gospodarczym ośrodkiem państwa Inków. Według archeologów nie mieszkało tu nigdy więcej niż 1000 osób. Odkryte szkielety sugerują, że populacja kobiet była 10 razy liczniejsza niż mężczyzn

Układ urbanistyczny

Osiedle o powierzchni 5 km kw., położone na trudno dostępnym grzbiecie Andów, z trzech stron otacza Urubamba, od czwartej zaś osłania je góra Huayana Picchu. Jego położenie sprawiło, że nigdy nie trafili tu hiszpańscy zdobywcy. Cały obiekt dzieli się na dwie części, które można określić ogólnie jako miasto i wieś. Część miejsca, to szereg zabudowań, pałaców, świątyń i domów mieszkalnych, zbudowanych z jasnego granitu. Na szczególną uwagę zasługuje wieża i obserwatorium. Nie można też pominąć charakterystycznego dla inkaskiej kultury kamiennego słupa, wyrzeźbionego z litej skały oraz 1200 miejskich schodów, ułatwiających przemieszczanie się po nierównym terenie. Dzielnica położona wyżej zastrzeżona była dla kapłanów, a władca i jego lud mieszkali po drugiej stronie przełęczy górskiej. Dzielnicę położoną z tyłu zajmowali rzemieślnicy i zwykły lud. Z kolei teren wiejski to obszar przystosowany do upraw, z tarasami i systemem nawadniającym. Na polach tarasowych uprawiano kukurydzę, ziemniaki i warzywa. W celu założenia grządek trzeba było wyrównać skalisty płaskowyż, następnie na wykute w skale tarasy nanieść żyzną glebę z doliny Urubamby i po mistrzowsku chronić ją przed wypłukaniem.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies